Η Γιόλα Σκαλιώτη παρουσίασε πριν ένα μήνα το βιβλίο της  «Προσφορά στην Πατρίδα και στα παιδιά». Ένα βιβλίο που περιγράφει άλλη μια ιστορία, αλλά και το ρόλο που διαδραμάτισε μια νεαρή τότε κοπέλα, για την προστασία των άπορων παιδιών. Συνάντησε τυχαία το πρόβλημα μπροστά της, αλλά δεν το προσπέρασε. Τουναντίον το πήρε στα χέρια της, το μελέτησε και αυθόρμητα άρχισε να το λύνει με υπομονή, επιμονή και αφοσίωση, όπως έκαμναν για χρόνια και συνεχίζουν να κάμνουν οι γυναίκες που βρίσκονται πάντοτε στην πρώτη γραμμή για να λύσουν τα εκάστοτε κοινωνικά προβλήματα, τα προβλήματα από φυσικές καταστροφές και πολέμους.

Η προσφορά τους σημαντικότατη και ουσιαστική για την κοινωνία. Όμως δεν καταγράφεται, αγνοείται και κανείς δεν γνωρίζει την εθελοντική προσφορά τους και τους αγώνες για την επίτευξη του εκάστοτε έργου. Αρκετές φορές μάλιστα όταν το έργο στεφθεί με επιτυχία το αναλαμβάνει κάποιος άνδρας και το οικειοποιείται. Γι αυτό, βιβλία όπως αυτό, είναι σημαντικά διότι καθιστούν την ιστορία και το ρόλο των γυναικών γνωστή και θεατή.

Στο βιβλίο «Προσφορά στην Πατρίδα και στα παιδιά» η Γιόλα Σκαλιώτη  αναφέρει ότι η ίδρυση του σωματείου, ξεκίνησε όταν σε ηλικία 19 χρονών συνάντησε τυχαία ένα ματωμένο παιδάκι να κλαίει στο δρόμο, μόνο του. Η μητέρα του για να το θρέψει έπρεπε να εργαστεί και μια και δεν είχε κάποιο να το φροντίζει, αλλά και διότι δεν είχε παιδικούς σταθμούς στην περιοχή το άφηνε μόνο του.

Μεγαλωμένη σε μια οικογένεια που της παρείχε όλες τις ανέσεις δεν φαντάστηκε ποτέ ότι υπήρχαν γυναίκες που υποχρεώνονταν να αφήσουν τα παιδιά τους μόνα του  για να μπορέσουν να  εργαστούν για να τα θρέψουν.

Σοκαρισμένη από το γεγονός ιδρύει το 1962 μαζί με μερικές φίλες της το Σωματείο Κοινωνικής Μέριμνας. Το Πάσχα του ίδιου χρόνου εξασφαλίζουν τα πρώτα λεφτά, 28 λίρες, από την πώληση κόκκινων αυγών.

Το Διοικητικό συμβούλιο τη δεκαετία του 1970-1980

Τα πρώτα χρόνια το σωματείο ασχολείται με την ανακούφιση των απόρων οικογενειών της περιοχής. Μέσα από αυτήν την εργασία διαπιστώνουν ότι πολλές γυναίκες που ήθελαν να εργαστούν για να βοηθήσουν οικονομικά την οικογένεια τους δεν μπορούσαν, διότι δεν είχαν που να αφήσουν τα παιδιά τους. Για να τις βοηθήσουν αποφασίζουν να κτίσουν μια στέγη για τη φύλαξη των παιδιών των εργαζόμενων μητέρων. Για να πετύχουν το σκοπό τους διοργανώνουν φιλανθρωπικές αγορές και άλλες εκδηλώσεις για να μαζέψουν το ποσό που χρειάζονταν για την ίδρυση του πρώτου σταθμού.

Σε μια φιλανθρωπική εκδήλωση του σωματείου προσκαλείται και ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, ο οποίος μετά από παράκληση, τους παραχωρεί γη κοντά στο Προεδρικό για να κτίσουν τον πρώτο σταθμό και υπόσχεται να δώσει και οικονομική βοήθεια για το κτίσιμο του.

Έχοντας εξασφαλίσει τη γη, προχωρούν και εξασφαλίζουν δωρεάν αρχιτεκτονικά σχέδια. Το κτίριο θα στοίχιζε 14 000. Μεγάλο ποσό για την εποχή εκείνη. Όμως οι γυναίκες του συμβουλίου δεν πτοούνται συνεχίζουν. Από μια δημοπρασία επίπλων που τους χάρισαν εξασφαλίζουν το επιπλέον ποσό που χρειάζονται και έτσι αρχίζει η οικοδόμηση του πρώτου παιδικού σταθμού, το 1972 και τελειώνει το 1973.

Ο πρώτος νηπιοκομικός σταθμός

Ο πρώτος σταθμός που μαζί με τον εξοπλισμό στοιχίζει 30 000 μπορούσε να στεγάσει 35 παιδιά και μέχρι το 1974 στέγαζε 50 παιδιά. Τα εγκαίνια του κτιρίου έγιναν το 1973.

Μετά την εισβολή οι ανάγκες αυξήθηκαν και το συμβούλιο αποφάσισε να επεκτείνει το κτίριο. Το νέο κτίριο που στοίχισε άλλες 11 000, εγκαινιάσθηκε από τον Αρχιεπίσκοπος Μακάριος στις 6 Ιουνίου 1974.

Κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής το Σωματείο διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο και η προσφορά του ανεκτίμητη. Για χρόνια, μαζί με μια ομάδα εθελοντριών ανάλαβαν την φροντίδα των παιδιών και αργότερα με εξειδικευμένο προσωπικό πρόσφεραν πρόγευμα, γεύμα και απογευματινό σε παιδιά. Την εποχή μετά την εισβολή η δράση του επεκτάθηκε και στους προσφυγικούς καταυλισμούς.

Οι παιδικοί σταθμοί που λειτούργησε το Σωματείο στους προσφυγικούς καταυλισμούς

Με την πάροδο του χρόνου το σωματείο αναπτύσσει σημαντική δράση και με τις ακούραστες προσπάθειες του συμβουλίου του, αποκτά νέα μοντέρνα κτίρια που μπορούν να στεγάσουν πέραν των 250 παιδιών.

Αυτή είναι η ιστορία μιας γυναίκας και στη συνέχεια, μιας ομάδας γυναικών, που με την επιμονή και τη διαχρονική σκληρή τους δουλειά, δημιούργησαν ένα τεράστιο έργο για να βοηθήσουν τις εργαζόμενες γυναίκες να βελτιώσουν τα οικονομικά της οικογένειας τους, χωρίς να αγωνιούν για τη φύλαξη των παιδιών τους. Δημιούργησαν δηλαδή ένα τεράστιο έργο που έπρεπε να κάνει η Πολιτεία.

Η ιστορία αυτή που ξεκίνησε με την είσπραξη 28 λιρών και εξελίχθηκε σε δυο σταθμούς που μόνο η λειτουργεία τους ξεπερνά τις 500 000 ευρώ το χρόνο,  οφείλεται στις εθελοντικές και ακούραστες προσπάθειες των γυναικών που ανέλαβαν με πάθος το έργο και κατόρθωσαν το ακατόρθωτο.

Η σπουδαία και εθελοντική αυτή εργασία των γυναικών, αυτών αλλά και άλλων που πετυχαίνουν με σκληρή δουλειά τα ίδια αποτελέσματα, αγνοείται από την Πολιτεία. Το δε πατριαρχικό σύστημα, σπανίως υπολογίζει την εργασία τους και το έργο τους και ο ρόλος των γυναικών αυτών ξεχνιέται, και δεν αξιολογείται, διότι κανένας μέχρι σήμερα δεν ενδιαφέρθηκε να τον καταγράψει. Έτσι παρέμεινε αόρατο και άγνωστο .

 Γι’ αυτό, το βιβλίο αυτό, όπως και τα άλλα βιβλία που αναφέρονται στη δράση και τα επιτεύγματα των γυναικών είναι σημαντικά όχι μόνο για να αναγνωριστεί η προσφορά των γυναικών αυτών αλλά και για να ενδυναμώσει τις νέες γυναίκες, να τις ενθαρρύνει να αναμιχθούν στα κοινά και να διεκδικήσουν την αλλαγή ακόμα και όταν νομίζουν ότι κάτι είναι ακατόρθωτο.