Η εφημερίδα «η άποψη μας» επανέρχεται για να σας δώσει τα νέα των τελευταίων 4 μηνών, μέσα σε μια περίοδο παγκόσμιας έντασης και στρατιωτικής εξοντωτικής έξαρσης, που συμπεριλαμβάνει όλα τα χαρακτηριστικά της Πατριαρχίας. Φανατισμό, πόλεμο, σκοτωμούς, απαγωγές, βιασμούς γυναικών, εξαναγκαστικές μετατοπίσεις πληθυσμού, καταστροφή περιουσιών, γενική εξαθλίωση της ανθρώπινης ζωής και καταπάτηση ακόμα και των πιο απλών ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Και το πιο θλιβερό είναι ότι μέσα σε αυτήν την καταστροφή και εξαθλίωση κάποιοι μιλούν για «νίκη». Και διερωτάται κανείς τι περιλαμβάνει αυτή η «νίκη» και με πόσους σκοτωμούς, βιασμούς γυναικών, θανάτους από πείνα και με πόση ανθρώπινη εξαθλίωση μετριέται και εξισώνεται αυτή η «νίκη». Διερωτάται επίσης κανείς, πόσες ανθρώπινες ζωές είναι διατεθειμένοι οι αρχηγοί των εμπόλεμων κρατών, να θυσιάσουν για ένα κομμάτι γης, μια ιδεολογία και μια επιβολή των δικών τους θέλω πάνω από τα θέλω των άλλων. Πόσους θανάτους, πόσους βιασμούς και πόση δυστυχία είναι διατεθειμένοι να φέρουν για να επιβληθούν για ένα μικρό χρονικό διάστημα, διότι η «νίκη» δεν είναι για κανένα σίγουρη, όταν είναι το αποτέλεσμα εχθροπραξιών.

Οι αρχηγοί κρατών εκλέγονται για να διασφαλίζουν την ευημερία του λαού που τους επέλεξε. Πρέπει να λειτουργούν με σύνεση και να μετρούν, μέχρι που μπορούν να σπρώξουν, πως να το κάνουν και πότε είναι η καταλληλότερη στιγμή για να το κάνουν. Πρέπει επίσης να μετρούν τις δυνάμεις τους, για να μπορούν να αξιολογούν σωστά τα αποτελέσματα και κυρίως τις αρνητικές επιπτώσεις.

Όλα αυτά φαίνεται ότι για ακόμα μια φορά δεν προϋπολογίσθηκαν και ο φανατισμός, και οι ένοπλες συγκρούσεις έφεραν τελικά, για άλλη μια φορά την πλήρη καταστροφή σε αυτούς που υποτίθεται ότι η εκλεγμένη τους ηγεσία, τάχθηκε να τους προστατεύει. Έχουν άραγε αντιληφθεί το μέγεθος της λανθασμένης απόφασης που πήραν, σκέφθηκαν τις επιπτώσεις! Έχουν άραγε αντιληφθεί το μέγεθος της καταστροφής που προκάλεσε στον λαό! Από την άλλη βλέπουμε την οργή και την ανάγκη για εκδίκηση. Μόνο που η εκδίκηση και η εξοντωτική τιμωρία δεν στρέφεται εναντίον αυτών που πήραν μια λάθος απόφαση, αλλά πάνω σε ένα ολόκληρο λαό που προσπαθεί να επιβιώσει κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες.

Και τα μέσα επικοινωνίας, «πανηγυρίζουν» για άλλη μια φορά διότι έχουν ατέλειωτα θέματα, ανθρώπινης δυστυχίας για να προβάλουν και μάλιστα να τα μεγαλοποιήσουν! Για άλλη μια φορά προβάλλουν το πραγματικό και άσχημο πρόσωπο της πατριαρχίας! Ανθρώπους σκοτωμένους, σπίτια κατεστραμμένα, στρατιώτες «ήρωες», και «αδύνατες» μαυροφορεμένες γυναίκες και παιδιά να κλαίνε!

Θυμούμαι αυτή την εικόνα και στη δική μας περίπτωση το 1974. Θυμούμαι επίσης που συμβούλευαν τότε «οι σοφοί», εμάς τις γυναίκες, να βάλουμε μαύρα ρούχα και μαντήλια και να πηγαίνουμε έξω από τις πρεσβείες να κλαίμε για να μας λυπηθούν, αλλά κυρίως για να μας φωτογραφίσουν οι δημοσιογράφοι ώστε να κερδίσουμε τη συμπάθεια και τον οίκτο των ξένων κρατών! Έτσι νόμιζαν και οι δικοί μας, τότε. Νόμιζαν ότι με τον οίκτο θα λύναμε τα προβλήματα. Τα αποτελέσματα των αποφάσεων τους, τα ζούμε σήμερα σε όλο τους το μεγαλείο. Το έχουν άραγε καταλάβει όλοι αυτοί που νομίζουν ότι οι εμπόλεμες συγκρούσεις και η βία θα λύσουν τα προβλήματα. Δεν το νομίζω!

Ο φανατισμός και το μίσος, κλείνει τα μάτια και θολώνει τη σκέψη. Εμείς οι γυναίκες βλέπουμε, αλλά κυρίως ζούμε τις επιπτώσεις, διότι ο ρόλος μας μετά από τέτοιες συρράξεις δεν είναι να φορούμε μαύρα μαντίλια και να ζητούμε τον οίκτο!. Εμείς αναλαμβάνουμε να λύσουμε τα καθημερινά προβλήματα κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες. Είμαστε εμείς οι γυναίκες που προσπαθούμε να θρέψουμε και να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να βρουν και πάλιν το δρόμο τους, όταν οι άνδρες αλληλοεξοντώνονται για να σώσουν, τάχα την πατρίδα και να προστατέψουν το λαό!

Και ρωτούμε, τι πέτυχε η πατριαρχία στην Κύπρο. Τι πέτυχε η πατριαρχία στην Ουκρανία? Τι πέτυχε μέχρι σήμερα ο πόλεμος Παλαιστινίων και Ισραηλινών? Τι πέτυχε ο φανατισμός των πατριαρχών εκτός από την εξόντωση των ανθρώπων και των εμπλουτισμό των βιομηχανιών όπλων?

Πότε επιτέλους θα καταλάβουμε ότι ο φανατισμός οι πόλεμοι και οι ένοπλες συγκρούσεις ποτέ δεν έφεραν την λύση, αλλά την καταστροφή. Πότε θα αρχίσουμε να λύνουμε τις διαφορές μας με ένα διαφορετικό και πιο ανθρώπινο τρόπο. Πότε θα σταματήσουμε να αγοράζουμε όπλα. Πότε θα αρχίσουμε να ξοδεύουμε τα δισεκατομμύρια που διατίθενται για εξοπλισμό σε προγράμματα για ειρήνη και για βελτίωση της ζωής των ανθρώπων!

Κάτω από την πίεση της κοινωνίας των πολιτών έχουν γίνει κάποια μικρά βήματα, αλλά ο αγώνας είναι ακόμα μακρύς. Η Πατριαρχία αντιστέκεται και τα οικονομικά συμφέροντα είναι τεράστια. Γι αυτό εμείς οι γυναίκες πρέπει να είμαστε παρούσες παντού αλλά κυρίως να ρωτούμε που πηγαίνουν τα λεφτά και πως οι δαπάνες που γίνονται ωφελούν τους ανθρώπους και την κοινωνία.

Αυτά για σήμερα, αγαπητές μου αναγνώστριες και αναγνώστες. Τώρα σταματώ να μιλώ διότι με τα λόγια δεν λύνονται τα προβλήματα. Χρειάζονται μέτρα και αυτό πρέπει να κάμνουμε όλες/οι για να αλλάξουμε την κατάσταση. Και το σημαντικότερο να ελέγχουμε πως χρησιμοποιούνται οι δημόσιοι πόροι και γιατί δεν λύνονται τα κοινωνικά και άλλα προβλήματα. Αυτό αρχίσαμε να κάμνουμε, αυτό κάμνουμε και δεν θα αφήσουμε κανένα να μας σταματήσει.