Ο θάνατος της 22χρονης Μαχσά Αμινί, που συνελήφθηκε από την Αστυνομία ηθών στην Τεχεράνη, διότι τα μαλλιά της δεν ήταν καλά κρυμμένα κάτω από τη μαντήλα της και πέθανε κάτω από άγνωστες συνθήκες, στον αστυνομικό σταθμό κατά τη διάρκεια της κράτησής της, προκάλεσε την αντίδραση των γυναικών στο Ιράν.

Μετά από χρόνια καταπίεσης και οπισθοδρόμησης της θέσης της γυναίκας, οι γυναίκες του Ιράν, βγαίνουν στους δρόμους, για να διαμαρτυρηθούν για το θάνατο της Μαχσά Αμινί, αλλά και για την καταπίεση που υφίστανται καθημερινά ως γυναίκες.

Η επανάσταση των γυναικών και οι αντικυβερνητικές διαδηλώσεις ξεσήκωσαν ολόκληρη τη χώρα. Οι διαδηλώτριες αλλά και οι διαδηλωτές που υποστηρίζουν την αλλαγή, ζητούν  να φύγει το θεοκρατούμενο καθεστώς ώστε να αποκτήσουν και παλίν την ελευθερία τους. Σε ένδειξη, μάλιστα διαμαρτυρίας έβγαλαν τις μαντήλες και έκοψαν δημόσια τα μαλλιά τους.

Η θρησκευτική εξουσία, όμως, που κυβερνά εδώ και αρκετές δεκαετίες τη χώρα δεν είναι έτοιμη να ακούσει το λαό. Για να καταστείλει την λαϊκή επανάσταση κινητοποιεί το στρατό και δεν διστάζει να πυροβολήσει άοπλες γυναίκες, που το μόνο που ζητούν είναι να μπορούν να συμμετάσχουν ισότιμα με τους άνδρες στην εξέλιξη και να αντιμετωπίζονται με τον ίδιο σεβασμό.

Μια εικοσάχρονη που κρύβεται πίσω από το όνομα Ρόνα λέει ότι «Τις τελευταίες μέρες ο αγώνας στον δρόμο έχει ξεπεράσει τον θάνατο της Μάχσα Αμινί. Τώρα αφορά την εκδίκηση. Είμαι εδώ για κάθε λεπτό της ζωής μου που έχω ντροπιαστεί επείδη είμαι γυναίκα»

«Δύο μήνες νωρίτερα βρέθηκα μαζί με μια άλλη γυναίκα σε διαδήλωση κατά του διατάγματος για την χιτζάμπ και ένας αστυνομικός με αποκάλεσε τσούλα. Αν και ήμουν ντυμένη εκείνος είπε ότι ήμουν γυμνή. Τα ίδια και χειρότερα τα έχω ζήσει αρκετές φορές. Δεν περίμενα ποτέ ότι τα πράγματα θα είχαν πάρει πλέον μια τέτοια φονική τροπή. Τώρα ρισκάρουμε να πεθάνουμε διαδηλώνοντας. Θέλω να είμαι ελεύθερη»

«Εμείς οι γυναίκες στο Ιράν δεν είμαστε αδύναμες. Είμαστε όπως όλες οι άλλες γυναίκες στον κόσμο. Μας αρέσει να βαφόμαστε και μας αρέσουν οι ταινίες του Χόλιγουντ. Ωστόσο δεν μπορούμε να περπατήσουμε στον δρόμο χωρίς να μας εξευτελίζουν επειδή φοράμε ό,τι θέλουμε. Την τελευταία φορά που διαδηλώναμε φωνάζαμε "Zan, Zendegi, Azadi" (γυναίκα, ζωή, ελευθερία) και το μόνο που ονειρευόμουν ήταν πως θα συντριβεί το καθεστώς Χομεΐνη από κάθε γυναίκα κα κορίτσι που διαδηλώνει».

Η 19χρονη Μοχσίν από την πόλη Μασάντ, περιγράφει το μένος με το οποίο είδε αστυνομικούς να χτυπούν μια έφηβη διαδηλώτρια κάνοντας λόγο για «αδιανόητη βία» από το Ιρανικό καθεστώς με στόχο να καταστείλουν την επανάσταση τους. Στη συνέχεια εξηγεί ότι οι διαδηλώσεις πλέον αφορούν «την ελευθερία της επιλογής, τον πληθωρισμό, την ανεργία και τη δικτακτορία που έχει σβήσει το μέλλον μας». Λέει επίσης ότι παρά τον κίνδυνο που διατρέχουν από τους πυροβολισμούς των δυνάμεων ασφαλείας δεν θα σταματήσει: «Πονάω αλλά δεν θα σταματήσω να διαδηλώνω μέχρι να μου περάσουν χειροπέδες. Θα κάνω τα πάντα για τη χώρα μου και τις Ιρανές αδελφές μου που ξεκίνησαν αυτή την επανάσταση».

Η επανάσταση των γυναικών του Ιράν είναι μια από τις πολλές επαναστάσεις που κάνουν κατά καιρούς οι γυναίκες για να απελευθερωθούν από τα δεσμά του πατριαρχικού συστήματος. Και η βία που δέχονται είναι και αυτή γνωστή στις γυναίκες που τολμούν να αμφισβητήσουν την Πατριαρχία και τους θεσμούς της, που για αιώνες καταπατούν κάθε ανθρώπινο δικαίωμα του μισού πληθυσμού της γης. Των γυναικών.

Η σκέψη μας την εποχή αυτή είναι μαζί με τις Ιρανές γυναίκες. Θαυμάζουμε τον αγώνα τους, στηρίζουμε τις προσπάθειες που καταβάλλουν για να αποκτήσουν την ελευθερία τους και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια τους και ταυτόχρονα προβληματιζόμαστε διότι τον τελευταίο καιρό η Πατριαρχία αναδιπλώνεται και αν δεν είμαστε έτοιμες να την αντιμετωπίσουμε θα βρεθεί και στο δικό μας δρόμο, όπως βρέθηκε στο Ιράν, στο Αφγανιστάν,  στην Αμερική με τις αμβλώσεις, στην Ιταλία με τη Μελονι και σε πολλές άλλες χώρες του πλανήτη μας.